Wat andere liederen mag ook wel eens

Op de tafel ligt een c.d. . Ik vraag mijn vrouw waar die van is. Het is een psalmenproject van de landelijke kerk, je kunt het gratis aanvragen. Sympathiek.
‘Welke titel denk je dat mij aanspreekt? ‘ vraag ik.
Ze leest de titels: ‘Hoop op Hem’, ‘Wacht op de Heer’, ‘God van heil’, ‘Witter dan sneeuw’, ‘Mijn God waarom’, ‘God van liefde, God van trouw’, ‘Heer zegen ons’, ‘Loof de Heer mijn ziel’.
Met een grijns zegt ze ‘’Mijn God waarom’. En dan ‘Ja, ze zijn wel wat zalvend. ‘
Het zal zijn omdat ik mij deze tijd intensief bezig houd met de vraag ‘geloven mannen anders’. En ik ben al snel tot de conclusie gekomen: ja, mannen geloven anders. Of beter gezegd: op een andere manier.
Kijkend naar de c.d. denk ik. Ik heb al genoeg gezien van de volstrekte willekeur van het leven om niet de vraag te stellen ‘Mijn God waarom’. En ik zit ook niet op de Heer te wachten of te hopen. En de God van liefde en trouw die mij zegent en die ik met mijn ziel moet loven, het zal wel.
Ben ik dan zo’n man die niet gevoelig is voor spiritualiteit? Nee, één van de meest kostbare momenten in de kerkdienst is voor mij de zegen. En ik weet mij ten diepste gedragen door God. En als ik na een mountainbike-tocht weer terug kom dan ben ik, ja echt waar, God dankbaar.
Is er dan wat mis met deze teksten? Nee hoor, helemaal niet..
Maar een heel andere vraag is: spreken ze mij als man aan? Nee dus. Zeker ben ik als dominee wel in staat om titel voor titel met de psalm er bij er een bemoedigende overdenking van te maken. Maar als ik dit rijtje zie, dan geeft me dat het gevoel van een wat ‘zeverig geloof’. Excuus voor deze benaming. Mannen zijn wat directer in hun taalgebruik moet je maar denken. Dat ‘zeverige’ zit in het beeld van de gelovige dat in deze verzameling van titels voor mij naar voren komt: een nogal afhankelijke, misschien wel een beetje wanhopige, en ook wel wat gevoelige gelovige die het helemaal van God moet hebben.  
Zo zie je maar weer dat mijn vrouw gelijk heeft, want dan zeg ik ‘Mijn God, waarom’. 
Met, zeg maar, een gemiddeld portie aan dood, ziekte, en ellende in mijn leven kan ik toch nog welgemoed door mijn levensdagen komen. God zij dank – ja, inderdaad, God zij dank – voel ik mij ook bevoorrecht door momenten van vreugde en geluk en verwondering.
Dat alles bij elkaar maakt dat ik mij zelf toch wel als een ‘gezonde gelovige’ zie, die helemaal niet op God zit te wachten, maar niet zonder God wil leven.
Maar wellicht komt er nog een tweede serie met liederen met titels als: ‘Mijn God, want schijnt  de zon toch heerlijk’, ‘Ik dank God voor het minnen wat mij wordt gegeven’( u ziet, met poëzie kun je een taboe toch wel benoemen), ‘Och Heer, het werk was weer beroerd vandaag’, ‘Ik geniet zo om alleen te zijn’. ‘God lof, de schuur is eindelijk opgeruimd’.
Misschien vind u dit rijtje wat al te beperkt, Dat is het ook. Net als het rijtje van de c.d.. Maar ik denk wel dat ze meer aansluit bij een manier van geloven die dichterbij mannen staan.

René Kok